Η ψήφιση του προϋπολογισμού πραγματοποιείται σε μια περίοδο κατά την οποία οι κοινωνικές και οικονομικές πιέσεις παραμένουν έντονες, παρά τη σχετική σταθεροποίηση ορισμένων μακροοικονομικών μεγεθών. Η αύξηση του κόστους ζωής, η επιβράδυνση της πραγματικής αγοραστικής δύναμης και η αυξανόμενη αίσθηση οικονομικής επισφάλειας καθιστούν τον προϋπολογισμό βασικό πεδίο αξιολόγησης της δημόσιας πολιτικής.
Σε μακροοικονομικό επίπεδο, ο προϋπολογισμός παρουσιάζει θετικά χαρακτηριστικά ως προς τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών. Η συγκράτηση των δημοσιονομικών κινδύνων, η διατήρηση της προβλεψιμότητας και η έμφαση στη σταθερότητα δημιουργούν συνθήκες θεσμικής ασφάλειας. Αυτά τα στοιχεία είναι ιδιαίτερα σημαντικά σε ένα περιβάλλον διεθνών αναταράξεων και δεν μπορούν να αγνοηθούν σε μια ισορροπημένη αποτίμηση.
Ωστόσο, η κοινωνική αποτελεσματικότητα του προϋπολογισμού παραμένει περιορισμένη. Οι παρεμβάσεις κοινωνικής πολιτικής, αν και περιλαμβάνουν ορισμένα θετικά στοιχεία άμεσης στήριξης, δεν επαρκούν για να αντιμετωπίσουν τις δομικές αιτίες της κοινωνικής πίεσης. Η απουσία ολοκληρωμένων πολιτικών για τη στέγαση, την ενεργειακή επιβάρυνση και τη μακροπρόθεσμη ενίσχυση των εισοδημάτων περιορίζει τη δυνατότητα ουσιαστικής κοινωνικής αποσυμπίεσης.
Η συγκρατημένη ενίσχυση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας, παιδείας και κοινωνικής προστασίας αποκτά ιδιαίτερη σημασία στο σημερινό πλαίσιο. Σε συνθήκες αυξημένων κοινωνικών αναγκών, η περιορισμένη επένδυση στους τομείς αυτούς οδηγεί σε έμμεση μετατόπιση του κόστους προς τα νοικοκυριά, ενισχύοντας τις κοινωνικές διαφοροποιήσεις. Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι τέτοιες επιλογές, αν δεν αναθεωρηθούν, υπονομεύουν μακροπρόθεσμα την κοινωνική συνοχή.
Στο φορολογικό επίπεδο, η διατήρηση της σταθερότητας των εσόδων αποτελεί θετικό στοιχείο, ωστόσο η απουσία πιο στοχευμένων αναδιανεμητικών παρεμβάσεων περιορίζει τη δυνατότητα άμβλυνσης των ανισοτήτων. Η επιλογή αυτή μπορεί να εξασφαλίζει βραχυπρόθεσμη δημοσιονομική ισορροπία, αλλά αφήνει ανοιχτό το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Συνολικά, ο νέος προϋπολογισμός αποτυπώνει μια στρατηγική δημοσιονομικής σταθερότητας με θετικά χαρακτηριστικά, αλλά ανεπαρκή κοινωνική εμβάθυνση. Η αναθεώρηση της κοινωνικής του στόχευσης θα μπορούσε να ενισχύσει τη λειτουργία του ως εργαλείου κοινωνικής προστασίας και μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας.
Πρόσφατα σχόλια