Ο Ντόναλντ Τραμπ επαναπροσδιόρισε τον τρόπο με τον οποίο οι ΗΠΑ αλληλεπιδρούν με τον υπόλοιπο κόσμο. Το δόγμα Τραμπ – χαρακτηριζόμενο από μια τάση αποστασιοποίησης από παραδοσιακές πολυμερείς συμφωνίες– σήμανε μια ριζική απομάκρυνση από την προοδευτική και πολυμερή διπλωματία των προκατόχων του, και ιδιαίτερα από την προσέγγιση της “παγκόσμιας ηγεσίας” της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δόγμα Μονρόε και Δόγμα Τραμπ: Οι Κοινοί Κώδικες, οι Διαφορές
Ο Ντόναλντ Τραμπ, αν και δεν συνέδεσε άμεσα την πολιτική του με το ιστορικό Δόγμα Μονρόε του 1823, μπορεί να θεωρηθεί ότι επαναδραστηριοποίησε μια μορφή του, προτάσσοντας την εθνική ασφάλεια και τα συμφέροντα των ΗΠΑ ενάντια σε εξωτερικούς κινδύνους, ιδίως από χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα. Παράλληλα, ενώ το Δόγμα Μονρόε εστιάζει στον περιορισμό της εξωτερικής στρατιωτικής παρουσίας στην αμερικανική ήπειρο, το Δόγμα Τραμπ επεκτάθηκε σε μια πιο γενικευμένη απαίτηση από τις άλλες χώρες να αναλάβουν μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την αμυντική και οικονομική τους ανάπτυξη. Η στρατηγική αυτή αντικατόπτριζε μια προσέγγιση μη εξαρτημένη από διεθνείς θεσμούς και συμφωνίες, όπως η NATO, για παράδειγμα, και έθετε την προτεραιότητα στις διμερείς συμφωνίες
Από την Πολυμερή Διπλωματία στην Παρεμβατικότητα: Η Διαχείριση Κρίσεων
Αν και κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, ο Τραμπ φαινόταν να ακολουθεί μια γραμμή αποχής από διεθνείς συγκρούσεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα και την Πυρηνική Συμφωνία με το Ιράν, το “πρώτο Δόγμα Τραμπ” έδειξε επίσης ότι δεν απέφυγε τις στρατηγικές επεμβάσεις όταν κρινόταν απαραίτητο για τα αμερικανικά συμφέροντα. Ο Πόλεμος των Δώδεκα Ημερών και η στρατηγική βομβαρδισμού πυρηνικών εγκαταστάσεων στο Ιράν, αποτελούν καίρια σημεία καμπής, όπου η χρήση στρατιωτικής ισχύος, παρά τη διακήρυξη του για ελαχιστοποίηση της στρατιωτικής παρουσίας στο εξωτερικό, απέκτησε πρωταρχική σημασία.
Ο Ρεαλισμός του Ντόναλντ Τραμπ: Ενίσχυση της Αμερικανικής Ηγεμονίας
Η συντονισμένη προσπάθεια ενίσχυσης της στρατηγικής αυτονομίας της Ευρώπης, μέσω της επιβολής αυστηρών οικονομικών και αμυντικών υποχρεώσεων στα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, συνδυάζεται με τη συνεχιζόμενη προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ έναντι των διεθνών θεσμών. Η υποχρέωση των Ευρωπαίων συμμάχων να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες και να διατηρήσουν μια ισχυρή στρατηγική αυτονομία, είναι αποτέλεσμα της πίεσης του Τραμπ και της ανάγκης της Ουάσιγκτον να διατηρήσει την απόλυτη υπεροχή της στον κόσμο.
Η Άνοδος της Μεταπολεμικής Πολιτικής του Ρεαλισμού
ο Τραμπ υιοθέτησε έναν ιδιότυπο προσανατολισμό, σύμφωνα με τον οποίο η στρατηγική επιτυχία κρίνεται από το κατά πόσο οι ΗΠΑ εξασφαλίζουν και προστατεύουν τα τους συμφέροντα. Με αυτήν την προσέγγιση, η αμερικανική στρατιωτική ισχύς, η χρήση της οικονομικής πίεσης και η περιορισμένη αλλά αποφασιστική στρατηγική παρέμβαση, καθίστανται βασικά εργαλεία στην εξωτερική πολιτική του.
Συμπέρασμα: Ο Ιδιότυπος Ρεαλισμός του Τραμπ
Το νέο Δόγμα Τραμπ, ενσωματώνει μια πιο λειτουργική αντίληψη για τη χρήση της στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος, αποσκοπώντας στην αποκατάσταση της αμερικανικής κυριαρχίας στον παγκόσμιο χάρτη. Εξασφαλίζοντας τη στήριξη συμμάχων μόνο όταν συμφωνούν στους όρους της Ουάσιγκτον, και αποφεύγοντας την αναγκαιότητα στρατηγικών δεσμεύσεων που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ, η προσέγγιση του Τραμπ δείχνει έναν πιο αυταρχικό, αλλά και πρακτικό δρόμο για την αμερικανική ηγεμονία.
Η απρόβλεπτη φύση της εξωτερικής πολιτικής του, ενδεχομένως να έχει απρόβλεπτες συνέπειες για τον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, η εξωτερική πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ, με τις εναλλακτικές στρατηγικές της, καταδεικνύει τη συνεχιζόμενη κυριαρχία των ΗΠΑ, στην πορεία ενός κόσμου που δείχνει να μεταμορφώνεται και να προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες της γεωπολιτικής δυναμικής.
Πρόσφατα σχόλια