Τα συστήματα υγείας αποτελούν βασικό συστατικό στοιχείο του Κοινωνικού Κράτους όπως αυτό διαμορφώθηκε στον ευρωπαϊκό χώρο κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Η αξία της Υγείας και την κοινωνικής δικαιοσύνης κατέκτησε πρωτεύουσα θέση στις πολιτικές προτεραιότητες των ευρωπαϊκών κρατών ως μοχλός κοινωνικής ανάπτυξης και σταθερότητας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το κράτος από «νυχτοφύλακας» όπως ήταν κατά τον 19ο αιώνα έγινε πάροχος θετικής ελευθερίας και διαχειριστής των κοινωνικών αντιθέσεων.
Κατά την τυπολογία υπάρχουν τρεις τύποι συστημάτων υγείας και ασφάλισης
Α) Το φιλελεύθερο-αγγλοσαξονικό μοντέλο το οποίο βασίζεται εν πολλοίς στην ιδιωτική ασφάλιση και έχει ως βασικά χαρακτηριστικά την αποκέντρωση της παροχής υγείας και την αποτελεσματική κατανομή πόρων
Β) Το κεντροευρωπαϊκό μοντέλο (σύστημα Μπίσμαρκ) Στο συγκεκριμένο καίριο έχει η ανταποδοτικότητα μέσω ενός ισχυρού δικτύου ταμείων κοινωνικής ασφάλισης
Γ) Το σκανδιναβικό μοντέλο. Αποτελεί το πληρέστερο μοντέλο υγειονομικής περίθαλψης . Κύρια χαρακτηριστικά του η οικουμενικότητα, η πλήρης αποεμπορευματοποίηση της Υγείας όπως επίσης και η άμεση εμπλοκή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην διαχείρησή του αντί του κεντρικού Κράτους. Στην Ελλάδα έχει υιοθετηθεί ένα μεικτό σύστημα τω ν δύο τελευταίων. Τα ανωτέρω μοντέλα λειτούργησαν αποτελεσματικά κατά την διαδρομή του 20ου αιώνα. Η αυγή του 21ου αιώνα και οι προκλήσεις του , η 4η βιομηχανική επανάσταση, η αλλαγή του καταμερισμού εργασίας και η ανάδυση νέων οικονομιών πιθανώς να μειώσουν την αποδοτικότητα και την αποτελεσματικότητα του κράτους πρόνοιας.
Πρόσφατα σχόλια