Της Αγγελικής Σ.Τρικοίλη
“Ο άνθρωπος δεν είναι κατώτερος στη σκληρότητα από καμία τίγρη και καμία ύαινα, καθώς κανένα ζώο δεν βασανίζει απλώς για να βασανίσει, ο άνθρωπος εντούτοις το κάνει κι αυτό αποτελεί το διαβολικό χαραχτηριστικό του, απείρως χειρότερο από τον απλώς ζωώδη χαραχτήρα του. “
Σοπενάουερ
Μου φάνηκε κάπως υπερβολικός αυτός ο αφορισμός όταν πρόσφατα τον συνάντησα σε μια έκδοση του 1911, αλλά μετά κάθησα να δω ειδήσεις…
Βία παντού…
Η βία σε καθημερινή τηλεοπτική αναμετάδοση. Σε χορταστικές δόσεις.
Για να καλύπτει τα πολιτικά αδιέξοδα, για να γεμίζει την ειδησιογραφία και να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη. Και να ξεσκεπάζει τη φρίκη της αγίας ελληνικής οικογένειας.
Γιατί ανεξάρτητα από τη σκοπιμότητα, το γεγονός παραμένει.
Σκηνές φρίκης και αποτροπιασμού έχουν γίνει πια μια καθημερινή πραγματικότητα σε κάθε σπίτι, σε κάθε κοινωνική συναναστροφή.
Μετά τον “επιτυχημένο” σχεδιασμό ενός υπερβολικού και παράλογου εγκλεισμού για την αντιμετώπιση μιας πανδημικής νόσου, η πίεση και η ένταση του άγχους και των αδιεξόδων του σύγχρονου ανθρώπου απλά ξέσπασε.
Ξέσπασε στις καθημερινές γυναικοκτονίες, στον βασανισμό αθώων ζώων στους δρόμους, στην κακοποίηση ανυπεράσπιστων μικρών παιδιών, σε βαθμό να τους στερείται το δικαίωμα στη ζωή, από τους ίδιους τους γονείς τους και από πρόσωπα του οικείου περιβάλλοντος, κατά κανόνα.
Παιδιά επιχειρούν να δηλητηριάσουν τους γονείς τους, δίνονται “ραντεβού” σκληρής βίας για ξεκαθάρισμα αστείων διαφορών μεταξύ ανηλίκων. Τίποτα δεν μοιάζει πια αρκετά κακό. Τίποτα δεν αποτελεί κόκκινη γραμμή για κανένα.
Αρκεί να υπάρχει ένα κίνητρο. Αρκεί να εξυπηρετεί κάποιον -οποιονδήποτε ανίερο σκοπό. Ενσωμάτωση σε μια γενικότερη κουλτούρα ; Αποδοχή ; ή έστω κάποια likes στο περιβόητο τικ τοκ…όλα είναι θεμιτά
Ο κίνδυνος εδώ, η πρωταρχική αιτία και η τραγική συνέπεια, όλα μαζί ταυτόχρονα, είναι η εξοικείωση.
Η εξοικείωση με το Τέρας μέσα μας, δίπλα μας, Παντού και σε κάθε περίσταση.
Η εξοικείωση με τη φρίκη, με την εκδήλωσή της, με την κατανάλωσή της, με την παραδοχή της ύπαρξης της, έτσι απλά και μετά πάμε παρακάτω. Στην επόμενη είδηση, στο επόμενο έγκλημα στην επόμενη φρίκη.
Αδιαφορία, περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της πρόκλησης του πόνου σε ένα άλλο πλάσμα όποιο κι αν είναι αυτό, αποκτήνωση, κοινωνικός κανιβαλισμός, άγνοια των ηθικών συνεπειών που μπορεί να έχει μια εγκλημματική πράξη,αρκεί αυτή να ανταποκρίνεται σε κάποια επιδίωξη.
Μια κοινωνία που νοσεί ξεκάθαρα, απροκάλυπτα, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται ή να προβληματίζεται γι αυτό. (Κάποιοι μάλλον φροντίζουν ακόμα και να επενδύουν σε αυτό.)
Εμείς, αρκούμαστε στον παθητικό ρόλο μας, ως καταναλωτές της φρίκης και θεατές των εξελίξεων. Μπορεί και να μην ασχολούμαστε με αυτά
Η οργανωμένη πολιτεία με τις δομές, τα σχολεία, τους κοινωνικούς φορείς, σφυρίζει αδιάφορα σαν να μην τρέχει τίποτα στο θέμα της ψυχικής υγείας των πολιτών και της κοινωνικής μας παθολογίας γενικότερα . Κάποιοι είναι πολύ απασχολημένοι με το να συγκαλύπτουν ευθύνες και να δουλεύουν διπλοβάρδιες για την αναπαραγωγή της εξουσίας τους.
Κι απλά βουλιάζουμε ως άτομα και ως κοινωνία σε ένα τέλμα συλλογικού τραύματος, που είναι τόσο βαθύ και σκοτεινό, ακριβώς γιατί δεν τυγχάνει καμιάς πρόληψης και καμιάς απολύτως θεραπείας.
Σ1. Σε ειδησιογραφικό ρεπορτάζ σε τηλεοτικό κανάλι της Γαλλίας, μετά από μιας μικρής κλίμακας πλημμύρα, η δημοσιογράφος ρώτησε με αγωνία τον ρεπόρτερ αν πήγαν στην περιοχή οι ψυχολόγοι…
Στα ψιλά των ειδήσεων διάβασα, ότι έχουν πάει ειδικοί γιια την ψυχολογική στήριξη των κατοίκων στη Σαντορίνη…
Μήπως να συνειδητοποιούμε σιγά σιγά τον ελέφαντα στο δωμάτιο ;
Ξέρω όχι πολύ ευχάριστες διαπιστώσεις αλλά…
Πρόσφατα σχόλια