Ο ανταγωνισμός μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας πηγαίνει πολύ πίσω στον χρόνο και ξεκινά από την ελληνική επανάσταση. Κατά την διαδρομή του χρόνου οι ελληνοτουρκικές σχέσεις πέρασαν πολλές διακυμάνσεις . Από την περίοδο της Μεγάλης Ιδέας στην ύφεση του Μεσοπολέμου και από την συμμαχία της πρώιμης μεταπολεμικής περιόδου στον έντονο μεταπολιτευτικό ανταγωνισμό
Κατά την τελευταία χρονική περίοδο και ιδιαιτέρως μετά το 2016 η γειτονική μας χώρα οραματίζεται και διακηρύττει πανταχού την λεγόμενη «Γαλάζια Πατρίδα». Αυτή περιλαμβάνει την κατάληψη και έλεγχο των νήσων του Αιγαίου όπως επίσης και την γεωστρατηγική αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο και μετατροπή της σε κύριο πόλο του διεθνούς συστήματος. Εξ αυτού προκύπτει η αμφισβήτηση των διεθνών συνθηκών με αποκορύφωμα την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης.
Η Ελλάδα αντιθέτως έχει ταχθεί υπέρ της Διεθνούς Νομιμότητας και του διαλόγου με την γείτονα χώρα. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 επιχείρησαν να έχουν μία συνεννόηση με την Τουρκία όμως απέτυχαν λόγω υπαιτιότητας της τελευταίας.
Η Τουρκία από την πλευρά της ανησυχεί για το ενδεχόμενο κυρώσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση και πανικοβληθεί από την αλλαγή ηγεσίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν επιχειρείται μία εκστρατεία καλής θέλησης από μέρους της από την μία μεριά ενώ από την άλλη μία σκλήρυνση προς την πλευρά της Ελλάδας. Άρα γίνεται καταφανώς πρόδηλη η φενάκη της Τουρκίας.
Αυτή η τακτική καρότου και μαστιγίου δημιουργεί αμφιβολία για το εάν οι διακυμάνσεις σε σχέση με την Τουρκία θα συνεχίσουν ή θα βρεθεί μία οδός συνεννόησης.
Διαχρονική θέση της Ελλάδας είναι ότι αντικείμενο συζήτησης είναι μόνο η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών δηλαδή υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Η Τουρκία αντιθέτως, επιθυμεί να θέσει όλα τα θέματα στο τραπέζι.
Άξιο μνείας είναι ότι η επιτυχία που είχε η χώρα μας στον διπλωματικό στίβο με την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ιταλία όπως και η συμφωνία με την Αλβανία για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της ΑΟΖ κατά το περσινό έτος ενισχύει την θέση της στον ελληνοτουρκικό διάλογο δημιουργώντας επιτυχημένα προηγούμενα για το πώς θα πρέπει να επιλύονται τα διμερή ζητήματα.
Οι αντιδιαμετρικές θέσεις που έχουν διαχρονικά οι δύο χώρες μπορεί να τορπιλίσουν την όποια προσπάθεια ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Η Τουρκία επιθυμεί την διαπραγμάτευση μόνο με τους δικούς της όρους. Είναι προφανές ότι υπό τέτοιες προϋποθέσεις κανέναν διάλογος δεν μπορεί να ευοδωθεί πόσο μάλλον να ξεκινήσει.
Η Ελλάδα έχει προκρίνει την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο ήδη από το 1976 όμως όσο συνεχίζεται αυτή η τακτική από μέρους της Γείτονος αυτός ο στόχος φαντάζει απατηλός.
Πρόσφατα σχόλια