Η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ ανεχόταν το άνοιγμα προς το κέντρο του κ. Τσίπρα και δεν τον αμφισβήτησε ευθέως γιατί ήταν το πρόσωπο που προσέφερε την εξουσία, και πίστευαν ότι μπορεί να την διεκδικήσει εκ νέου, αγνοούσαν ότι όμως η άνοδος στην εξουσία ήταν προϊόν της συγκυρίας της κρίσης, της αναδιάταξης που αυτή επέφερε στο πολιτικό σκηνικό με την κατάρρευση του παραδοσιακού πολιτικού διπολισμού.
Στον κ. Τσίπρα πιστώθηκε η άνοδος του κόμματος το 2012 όπως και η κατάκτηση της εξουσίας το 2015. Η διαχείρησή της και η άσκηση αντιπολιτευτικής πολιτικής μετά την ήττα αποδυνάμωσαν την επιρροή του κόμματος και το μετέτρεψαν σε κόμμα μέσαίου μεγέθους.
Για αυτό τον σκοπό κρίθηκε ωφέλιμο να επιλεγεί την ηγεσία του κόμματος, φυσικά από τους πολίτες, ένα εν πολλοίς απολίτικο πρόσωπο.
Είναι προφανές ότι μία απολίτικη συμπεριφορά και η μέχρι στιγμής πολιτική αφωνία του κ. Κασσελάκη δημιουργεί προβήματισμό και αντιδράσεις.
Μοιάζει σαν ο νέος πρόεδρος να δρα εν κενώ . Άλλωστε έχει δηλώσει ότι επιθυμεί να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα του κέντρου ή σε κόμμα αντίστοιχο του Δημοκρατικού Κόμματος των ΉΠΑ εντός ενός πλαισίου νέου διπολισμού. Όμως, οι όποιες αυτές προσπάθειες δεν φαίνεται να προσελκύουν υποστηρικτές πόσο μάλλον ψηφοφόρους.
Αντιθέτως, το κόμμα βαίνει προς την παρακμή του με ιστορικά στελέχη να διαγράφονται ή να το εγκεταλείπουν.
Αφ’ ης στιγμής λοιπόν η προοπτική επαναφοράς στην εξουσία εξέλιπε, και με τον νέο πρόεδρο να προβαίνει σε ακατανόητες, τραγελαφικές κινήσεις για τα δεδομένα ενός αριστερού κόμματος, είναι αναμενόμενη, φυσική, η ευθεία απονομιμοποίησή του.
Είναι σαφές ότι αν η νέα ηγεσία επετύγχανε να αυξήσει τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ή να αμφισβητήσει την πολιτική ηγεμονία της ΝΔ και να προτάξει ένα αντιπολιτευτικό αφήγημα οι εσωκομματικές αντιδράσεις θα είχαν σιγήσει.
Το ζήτημα που εγείρεται εδώ είναι ενώ ότι ο κ. Κασσελάκης εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με διαδικασία την οποία αποδέχτηκαν όλα τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος αμφισβητείται πλήρως από όλες πτέρυγες του κόμματος μόλις ένα μήνα μετά την εκλογή του την διαδικασία της οποίας αποδέχθηκαν κατ’αρχήν άπαντα τα στελέχη. Η δημοκρατία θεωρείται, προφανώς, μία ad hoc νομιμοποιητική διαδικασία.
Ασφαλώς, η νομιμοποίηση ενός ηγέτη δεν στηρίζεται μόνο στην λαϊκή ψήφο, εκπορεύεται επίσης και από σεβασμό στο πρόσωπό του, έμπνευση από τις ιδέες του και φυσικά, από την ικανότητά του να δημιουργήσει ένα πολιτικό αφήγημα. Στην περίπτωση Κασσελάκη, είναι αμφίβολο ότι ισχύουν τα ανωτέρω.
Τέλος, η επιτυχία ενός πολιτικού εγχειρήματος από τους διαγραφέντες είναι έωλη. Το 2015 η “Αριστερή Πλατφόρμα” μετά το δημοψήφισμα δημιούργησε πολιτικό φορέα ο οποίος αντλούσε ψηφοφόρους από την δεξαμενή του 62% του δημοψηφίσματος. Στην περίπτωση της “Ομπρέλας” και των διαγραφέντων ελλείπει το πολιτικό επιχείρημα με το οποίο θα αρχίσουν μία νέα απόπειρα όπως ελλείψει εξίσου και το διακύβευμα της κίνησης αυτής.
Εν κατακλείδι, μπορεί να ειπωθεί ότι εξ αφορμής του θέματος του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούνται αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα της εκλογής προέδρου από την βάση. Επιπροσθέτως, η δημοκρατία δεν είναι μόνο ένα επίχρισμα στα κόμματα, ιδιαιτέρως στα κυβερνητικά, αλλά είναι η ουσία της κομματικής οργάνωσης.
Πρόσφατα σχόλια