Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η ανάδυση του μονοπολικού κόσμου τη δεκαετία του 1990 οδήγησε τα δύο κύρια ρεύματα σκέψης των διεθνών σχέσεων ,Φιλελευθερισμό και Ρεαλισμό να αναπτύσσουν και παρουσιάζουν τις θέσεις, τις προτάσεις τους για την πορεία του διεθνούς συστήματος. .H φιλελεύθερη θεώρηση αντιλαμβάνεται τον μεταψυχροπολεμικό κόσμο ειρηνικότερο σταθερότερο με την διάδοση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και την η προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στη επίτευξη ειρήνης στο διεθνές σύστημα ρόλος των διεθνών και υπερεθνικών θεσμών και η συμβολή της ελεύθερης αγοράς και του εμπορίου προς αυτή την κατεύθυνση θεωρείται καίριος. Στον αντίποδα αυτής της εκδοχής για τον υπό διαμόρφωση κόσμο, έτσι όπως αυτή αναπτύχθηκε από το φιλελεύθερο παράδειγμα, βρέθηκε η ρεαλιστική σχολή σκέψης. Κατά τους ρεαλιστές, το διεθνές σύστημα παραμένει ανταγωνιστικό και κρατοκεντρικό συνεπώς ζητούμενο είναι η ασφάλεια καθώς δυσπιστούν έναντι της αποτελεσματικότητας των υπερεθνικών θεσμών.
Το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε φάση μετάβασης από μονοπολικό σε ένα πολυπολικό σύστημα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, επιτάχυνε αυτή την μετάβαση. Επιπλέον, αναθεωρητικές δυνάμεις επωφελούμενες της ρευστότητας αμφισβητούν το Διεθνές Δίκαιο, και επιχειρούν να απονομιμοποιήσουν του βεστφαλιανό μοντέλο των σταθερών συνόρων.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία ανέδειξε περαιτέρω την πολυπολικότητα του συστήματος και την μέχρι στιγμής αδυναμία της Ευρώπης να συγκροτήσει ενιαία εξωτερική πολιτική και κατέδειξε την αναγκαιότητα συγκρότησης ευρωπαϊκής αμυντικής πολιτικής. . Δεδομένης της πολυπλοκότητας του διεθνούς συστήματος, η Ελλάδα πρέπει να αναζητήσει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στον σκληρό πυρήνα της ενοποιητικής διαδικασίας.
Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός μεταξύ των δρώντων του διεθνούς συστήματος, αναδεικνύει τη σημασία μιας συγκροτημένης Εθνικής Στρατηγικής, που επιτρέπει στην πατρίδα μας να δημιουργεί τις προϋποθέσεις διπλωματικής, στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος, λαμβάνοντας υπόψη το αναδιατασσόμενο πλέγμα σχέσεων μεταξύ των κρατών
Ο δυτικός προσανατολισμός της χώρας είναι εμπεδωμένος από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού φάσματος της χώρας. Η Ελλάδα είναι μέλος της Συμμαχίας από το 1952 και της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 1981 Ευρισκόμενη σ’ ένα ευαίσθητο γεωστρατηγικό σημείο γειτνιάζει με τις ασταθείς περιοχές των Βαλκανίων και της Μεσογείου και αντιμετωπίζει μια ουσιαστική απειλή. Απαιτείται συνεπώς προσαρμογή στις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες, με ενεργό συμμετοχή στους δυτικούς θεσμούς και στον σχεδιασμό περιφερειακών πρωτοβουλιών για την ειρήνη και τη σταθερότητα, με αναβαθμισμένο γεωπολιτικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο,
Επιπροσθέτως, η χώρα μας πρέπει να συνεχίσει να ενισχύει τις σχέσεις της με όλους τους σημαντικούς παράγοντες της διεθνούς πολιτικής. Πέραν των εταίρων και συμμάχων, απαραίτητη είναι η εμβάθυνση των σχέσεων με τρίτες χώρες με τις οποίες υπάρχουν ιστορικοί δεσμοί και συμφέροντα.
Πρόσφατα σχόλια