Μέχρι της στιγμής της εμφάνισης του κ. Κασσελάκη στο προσκήνιο η κ. Αχτσιόγλου φερόταν ως η πιθανότερη για την θέση της επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εμφάνιση στο προσκήνιο του κ. Κασσελάκη μετέβαλε τα δεδομένα
Προϊόν της μεταπολιτικής ο ίδιος με ευχέρεια στην χρήση της εικόνας του και των κοινωνικών δικτύων με λόγο που δεν άπτεται της ελληνικής πραγματικότητας, κατόρθωσε να κυριαρχήσει στο επικοινωνιακό παιχνίδι.
Εκφράζει όμως πράγματι κάτι το διαφορετικό;
Ο ΣΥΡΙΖΑ της μνημονιακής περιόδου διέφερε ριζικά από την ανανεωτική αριστερά της μεταπολίτευσης. Αυτή, απευθυνόταν κυρίως στα ανώτερα μεσοστρώματα και κυρίως με ελιτίστικους όρους και ύψος.
Αντιθέτως, ο σύγχρονος ΣΥΡΙΖΑ ζυμωμένος την περίοδο της κρίσης είχε αντισυστημικά και εθνολαϊκιστικά χαρακτρηριστικά εν μέρει δικαιολογημένα, καθώς απευθυνόταν στα μικροαστικά στρώματα που επλήγησαν κατά την κρίση. Η πορεία προς την εξουσία, η απόκτησή της όπως και η περίοδος άσκησης της μαζί με τον εθνολαϊκισμό λειτούργησαν ενοποιητικά για το κόμμα που είχε διαφοροποιηθεί από την παράδοση της ανανεωτικής αριστεράς ήδη από την εκλογή του κ. Τσίπρα στην ηγεσία του κόμματος. Κύριο γνώρισμα του εθνολαϊκισμού είναι ότι στερείται ιδεολογικού προσανατολισμού και εσωτερικής συνοχής και συνεπώς μπορεί να απευθυνθεί οριζόντια σε κοινωνικά στρώματα με ετερογενή χαρακτηριστικά.
Επιπροσθέτως, η εξουσία υπερκαλύπτει την όποια πολιτική ένδεια υπάρχει. Χαρατηριστικό είναι ότι δεν έχει γίνει ουσιαστική συζήτηση για το μέλλον και τη μορφή του κόμματος μετά την εκλογική ήττα δεδομένου του γεγονότος ότι η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της κεντροαριστεράς προς ώρας αποτυγχάνει.
Και σε ό, τι αφορά στην οργάνωση του κόμματος πέραν της παραδοσιακής κομματικής δομής και γραφειοκρατίας παρατηρείται η δημιουργία ετερόκλητων πολιτικών ομάδων τις οποίες συνένωνε η εξουσία και η προσωπική παρουσία του κ. Τσίπρα στον οποίο και πιστώνεται η άνοδος του κόμματος.
ο κ. Κασσελάκης αντιπροσωπεύει ό,τι αντιμαχόταν η Αριστερά κατά την μεταπολιτευτική περίοδο. Αστός, εφοπλιστής, μη διαθέτων τα «στερεοτυπικά» χαρακτηριστικά στελέχους αριστερού κόμματος. Υπό αυτή την έννοια κομίζει κάτι το διαφορετικό, αν όμως ληφθεί υπόψη η προηγούμενη πορεία και αποιδεολογικοποίηση του κόμματος και η υποκατάσταση του ιδεολογικού προσανατολισμού με τακτικίστικες, απολίτικες στρατηγικές και εθνολαϊκισμό δεν φαντάζει τόσο «ριζοσπαστικό»
Εδώ εγείρεται το ζήτημα της συνοχής και ύπαρξης η μη του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ από την επομένη των εκλογών. Τα άλλα δύο ιστορικά μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχαν κατακτήσει ένα επίπεδο ιδεολογικής και παραταξιακής συνείδησης και έτσι απέφευγαν τις διασπάσεις μετά από μία εσωκομματική διαδικασία. Μέχρι στιγμής, αυτό στον ΣΥΡΙΖΑ ελλείπει διότι αντί του πολιτικού λόγου και επιχειρημάτων οι δύο υποψήφιοι και οι εκατέρωθεν υποστηρικτές αναλώνονται σε μομφές και προσωπικές επιθέσεις.
Είναι βέβαιο ότι η επόμενη ημέρα στην αξιωματική αντιπολίτευση θα είναι τουλάχιστον ιδιαίτερη. Θα φανεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να παράγει πολιτικό λόγο και να ξεφύγει από την λογική του μικρομεσαίου παίκτη στην μετά Τσίπρα εποχή.
Πρόσφατα σχόλια