Η πίεση που υπέστη το σύστημα υγείας κατά την περίοδο της πανδημίας κατέδειξε τα όρια του καθώς και την ανάγκη μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού του. Στην ανάγκη αυτή αποπειράται να απαντήσει το νομοσχέδιο που κατατέθηκε προσφάτως. Όμως, το νομοσχέδιο δεν προχωρά στις τομές που πρέπει να γίνουν.

Κατ’ αρχάς, το νομοσχέδιο θα πρέπει να ανταποκρίνεται κατ’ αρχήν στις ανάγκες ενός σύγχρονου συστήματος υπηρεσιών υγείας.

Το 1983  το ΕΣΥ δημιουργήθηκε με τον νόμο 1397/83 με σκοπό την καθολική παροχή υγείας στους πολίτες. Έκτοτε, υπέστη τις στρεβλώσεις που επέβαλαν οι κομματικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής. Αλλά, ακόμα και τέλεια να είχε στηθεί τότε, έχουν περάσει 40 χρόνια και οι απόπειρες μεταρρύθμισης δεν ανταποκρίνονται τις τεράστιες κοινωνικές, τεχνολογικές αλλαγές του 21ου αιώνα. Οι μετέπειτα απόπειρες δεν εκσυγχρόνισαν αποτελεσματικά το σύστημα αντιθέτως αναπαρήγαγαν τις παθογένειες του.

Ένας νόμος πλαίσιο θα απαλείψει την ανάγκη ευκαιριακών ad hoc βελτιώσεων.

Η βασικότερη ανάγκη σήμερα για το ΕΣΥ είναι ο γεωγραφικός επαναπροσδιορισμός του. Η διασπορά νοσοκομείων σε κάθε πρωτεύουσα νομού ή ακόμα και σε κάθε σχετικά μεγάλη κωμόπολη αλλά και η δημιουργία «πολυδύναμων» ιατρείων σε κάθε νησί του Αιγαίου, μπορεί να ικανοποιούσε τις πολιτικές πιέσεις και  να ήταν αναγκαία την δεκαετία του 1990  σήμερα όμως είναι πολιτική η οποία που ούτε τις υγειονομικές ανάγκες καλύπτει ούτε υψηλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας παρέχει.

Μια άλλη σημαντική τομή αφορά την ευελιξία των νοσοκομείων σε σχέση με την πρόσληψη προσωπικού.  Η πρόσληψη του προσωπικού πρέπει να απαλλαγεί από τις κεντρικές γραφειοκρατικές διαδικασίες και να αποτελούν αρμοδιότητα των νοσοκομείων και ειδικά της μονάδας που προσλαμβάνει.

Επιπλέον,  διακοπή της δημόσιας χρηματοδότησης στις ιδιωτικές δομές υγείας (ιατρούς, νοσοκομεία, διαγνωστικά κέντρα), θα ανακατευθύνει πόρους σε άλλες δραστηριότητες. Οι ιδιωτικοί φορείς υγείας μπορούν να λειτουργούν με τους  όρους και τους κανόνες της αγοράς κι όχι χρηματοδοτούμενοι από το κράτος. Εξαιρουμένων φυσικά των παροχών υπηρεσιών από ιδιωτικούς φορείς μετά από ειδική σύμβαση με το δημόσιο και σε τιμές που θα έχουν οριστεί από το δημόσιο και χωρίς επιβάρυνση για τον ασθενή.