Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις από τον 20ο αιώνα μέχρι σήμερα.

Στη διαδρομή του 20ου αιώνα οι ελληνοτουρκικές σχέσεις πέρασαν από διάφορες φάσεις. Η αρχή του βρήκε την Ελλάδα ηττημένη μετά τον μάταιο πόλεμο του 1897 και επιπλέον με διεθνή οικονομικό έλεγχο μετά την χρεοκοπία του 1893. Κατά την διάρκεια των βαλκανικών πολέμων όπως και του Α’ παγκοσμίου πολέμου η χώρα ήταν αντιμέτωπη με την τότε οθωμανική Αυτοκρατορία και χάρις τις ευφυείς πολιτικές κινήσεις του Βενιζέλου βρέθηκε στην πλευρά των νικητών διπλασιάζοντας στην πρώτη περίπτωση το έδαφός της και πραγματώνοντας την Μεγάλη ιδέα στην δεύτερη. Η ήττα στην Μικρά Ασία οδήγησε στην υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης η οποία ορίζει μέχρι τώρα τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

To 1930 με την υπογραφή του ελληνοτουρκικού συμφώνου φιλίας επιχειρήθηκε να κλείσουν οι πληγές του Μικρασιατικού πολέμου και να μπουν οι σχέσεις των δύο κρατών, μετά και την κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας το 1922, σε νέα βάση συνεννόησης. Το κλίμα αυτό της συνεννόησης ευνοήθηκε κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου με την ένταξη των δύο χωρών στο δυτικό στρατόπεδο και την στρατιωτική συμμαχία τους στα πλαίσια του Βορειοατλαντικού συμφώνου.
Το ήρεμο κλίμα θα διαρκέσει περίπου μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950.Είναι η περίοδος της όξυνσης του Κυπριακού στο οποίο η Τουρκία έχει άμεση εμπλοκή λόγω της σημαντικής παρουσίας τουρκικού στοιχείου στην Κύπρο.
Η συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου έδινε στην Τουρκία την ιδιότητα μιας από τις τρεις προστάτιδες δυνάμεις του νησιού και με όχημα την εξασφάλιση που αυτή παρείχε ενεπλάκη εντονότερα στο ζήτημα του Κυπριακού καθ’ όλη την δεκαετία του 1960 και την εισβολή του 1974.
Μετά την μεταπολίτευση προέκυψαν εκτός του Κυπριακού το οποίο έγινε δυσχερέστερο εξαιτίας της κατοχής του 40% περίπου του νησιού από τα τουρκικά στρατεύματα δύο άλλα σημαντικά προβλήματα, η αμφισβήτηση του ελληνικού εναερίου χώρου και η αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας. Οι αιτίες των χρονιζόντων αυτών προβλημάτων είναι η πρόσκαιρη αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του Βορειοατλαντικού συμφώνου, η άφρων πολιτική της περιόδου 1967-1974 και η πάγια προκλητική τακτική της Τουρκίας προς την Ελλάδα με σκοπό την αλλαγή του status quo στο Αιγαίο.
H Ελληνική πλευρά διαχρονικά πρεσβεύει την αρχή της «μη διεκδίκησης-μη παραχώρησης» η οποία επιβεβαιώθηκε στις ελληνοτουρκικές κρίσεις του Μαρτίου του 1987 και του Ιανουαρίου του 1996.
Μετά την δικτατορική υποτροπή της Τουρκίας του 2016 έχουμε οδηγηθεί σε μια τράχυνση των σχέσεων με συνεχείς προκλητικές δηλώσεις εκ μέρους τουρκικών πολιτικών και πολιτειακών παραγόντων- συμπεριλαμβανομένου του Ερντογάν- με σκοπό αφενός την παγίωση του καθεστώτος που εγκαθιδρύεται με το βλέμμα στραμμένο στην τουρκική ακροδεξιά και αφετέρου διαχρονικές επεκτατικές επιδιώξεις που έχει η Τουρκία ως αναθεωρητική περιφερειακή δύναμη στη Μεσόγειο.